Welcome to Gambia, the smiling coast of Africa!!

Zijn we weer! Nieuwe bestemming, nieuw avontuur!
Ik ben nu een dag in Gambia, mijn eerste solo-bestemming, wat betekent dat ik als Representative alleen de verantwoording draag over deze bestemming. Ik vond het moeilijk om een voorstelling te maken van Gambia, en om je daarop in te leven daag ik je uit in Google afbeeldingen maar eens Banjul in te toetsen. Probeer je nu eens een voorstelling te maken van hoe het land er uit ziet. De foto's zijn zo tegenstrijdig dat het bijna onmogelijk lijkt. De foto's waar ik dan op let: hoe ziet de luchthaven er uit? Want daar zie je wel wat foto's van... Ik kan je alvast vertellen: de foto's zijn niet erg recent. In plaats van de naam BANJUL INTERNATIONAL AIRPORT, heet het BANJUL INTER IONAL AIRPORT. De foto's zien er verder wel goed uit, de werkelijkheid is dat de landingsbaan je het gevoel geeft dat wanneer het vliegtuig op de grond gestuiterd is, het niet meer goed gaat komen. En eenmaal het vliegtuig uit kom je voor een gebouw te staan wat je maar een ding kan vertellen: "Welkom in Afrika!". We kennen allemaal de bagagebanden wel waar je je koffer af moet halen, en dat als je niet op tijd bent, de koffer weer naar buiten gaat om even later weer terug te komen. Hier gaat dat niet zo goed: het luik waardoor koffers weer naar buiten gaan zit verstopt, en alle koffers hopen zich daar dus op en vallen een voor een van de band. De koffers moeten voordat je de aankomsthal in kunt nog even worden gescand, en zodra de mijne er doorheen is wordt er met een krijtje een kruis opgezet en moet ik me melden bij de douane. Daar wordt me verteld dat het mooie röntgen apparaat niet door harde koffers heen kan kijken, en of ik even kan vertellen wat er in zit. Met de vermelding dat er kleding in zit, en wat adapters, ben ik vrij om te gaan zonder de koffer ook maar open te maken.

Het is benauwd in dit land, en tegen de tijd dat ik mijn collega begroet heb die ik hier ga overnemen, en bij de bus ben, ben ik buiten adem. Ik moet hier dus wel iets aan mijn conditie gaan doen.
Tegen de tijd dat de bus vertrekt, is het donker, en is er weinig te zien. In het licht van de koplampen van de bus zie ik langzaam rijdend verkeer, maar niet omdat er file is. Dit volk heeft duidelijk geen haast.
Uiteindelijk kom ik aan in Senegambia Beach, het hotel waar ik deze winter zal doorbrengen. Mijn kamer zit aan een halletje wat begint met een bordje "RESIDENTS ONLY". Een halletje waar de kamers aan grenzen van mensen die hier werken, en door samenwerking met het hotel een gratis kamer krijgen. Kleine kamers, erg klein, maar op zich van alle gemakken voorzien. Ik gooi mijn koffers neer en verlaat de kamer, want ik rammel en ook mijn collega Sandra lust wel wat. Ook ontmoet ik Thea, die hier in Gambia voor een andere reisorganisatie werkt. Een restaurantje direct naast mijn hotel, met gratis internet waarvan ze de netwerknaam niet weten, en na een aantal netwerken te hebben geprobeerd zit ik hier vanavond ook voor het contact met het thuisfront.

Vanochtend was ik onbegrijpelijk en belachelijk vroeg wakker, en ben ik de koffers maar eens gaan uitpakken en toen het licht was (zei ik al BELACHELIJK vroeg?) rond een uur of 7 het balkon eens opgegaan. Mijn kamer grenst aan het receptiegebouw, direct boven het restaurant. Het uitzicht vanaf het balkon, als ik naar rechts kijk, is over de andere balkons van de Residents Only hal. Het doet me denken aan een cellenblok, maar gelukkig kan ik me ook voorstellen dat dit later wat gezelliger zal worden. De meeste reisorganisaties zitten hier alleen in de winter, dus over een paar weken zal er wat meer leven op de balkonnetjes zijn.

Met Sandra ben ik meegegaan naar haar informatiebijeenkomst, en in de middag heel rustig aan nog wat hotels bezocht. Gambia is een raar land, en zo denken ze er op het hoofdkantoor ook over, begrijp ik van Sandra. Het is een solo-bestemming, dus maak ik zelf al uit hoe ik hier mijn werkschema indeel (afhankelijk van de vluchten natuurlijk). Vanuit Nederland vinden ze de bestemming ook een beetje vreemd, en moeten we hier zelf een beetje uitzoeken hoe we ons werk in dit vreemde land indelen. Ik ruik hier dus wel een uitdaging!

De algemene indruk die ik van dit land heb ik goed! Het contrast met onze westerse wereld is enorm, zo groot heb ik het nog niet gezien! Na een dag in Gambia, vind ik het al moeilijk om me voor te stellen hoe er op andere plaatsen in de wereld wolkenkrabbers kunnen staan, en de wereld zo ontwikkeld is. Serrekunda, de stad waarin de hotels liggen en de grootste stad van Gambia, ligt eigenlijk middenin een jungle, welke duidelijk zegt: "Ik was hier eerst!". De stad is er een beetje doorheen gebouwd, en ligt dan ook nog een een mooie kustlijn aan de Atlantische Oceaan. Er lopen asfalt wegen, met daarnaast een zanderige berm of parkeerplaats. Ik krijg hier gelukkig een jeep om me in voort te bewegen: Toyota VAR4, inclusief deuk. Er zijn hotelzones in de stad, met de in mijn geheugen uit Egypte geliefde checkpoints.
Als de Gambianen ergens nog een stukje niet hebben bebouwd, betekent dat jungle. Ergens een zijstraatje in, en je zit tussen de tropische planten en kleine stroompjes. De bebouwing is overal laag, en over de daken zie je dus tropische bomen uitsteken. Totaal niet te vergelijken met wat voor plaats ik op deze wereld tot nu toe bezocht heb. En dan besef ik me gelukkig ook weer dat dit toch wel was waar ik naar op zoek was. Weer eens iets dat helemaal anders is, de uitdaging van me zien te redden in een omgeving waar ik op geen enkele mogelijkheid al aan gewend had kunnen zijn.
En om dan toch een vergelijking te kunnen maken: op het moment dat ik hier in een restaurantje zit te typen onder het genot van een Gambiaans biertje, brult er een Imam door de speakers van een moskee. Lang niet met de passie waarmee ze dat in Egypte deden. Wel lekker rustig dus. En blijkbaar is er hier ook overal bier te krijgen. De Islam wordt hier dus heel anders beleefd als in Egypte. Lama Lama!

Nu het licht dat van het beeldscherm van mijn laptop komt toch wel heel veel Afrikaanse insecten begint aan te trekken, en (aangezien ik aan een eettafel zit) mijn ober me begint aan te kijken met een blik waarin "Hakuna Matata" is af te lezen, wordt het tijd om te stoppen met schrijven. Wie weet, zal ik dit seizoen weer wat meer te schrijven hebben! Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!

Waka Waka é é!! This time it's Gambia!!

Ernst-Jan